Najlepszy klub w Warszawie

Tak, byłam, widziałam, dotykałam. Spędziłam część nocy czekając na metro, które o takiej porze nie jeździ. Kolejny podryglliwy młodzieniec zdjął mi okulary.

Nie przeszkodziłam rosnąć sernikowi z bananem (pasują do siebie). Ukradłam ciuchy Gospodyni i wywróciłam wszystko do góry głową. Zrobiłam wywiad środowiskowy w poliakademiku i zobaczyłam SEKS. Dwukrotnie przeniosłam się w czasie: na przedwojenną WZ-kę i kremówkę z Duchem Przeszłych Świąt.

Ale i tak najlepsza impreza odbyła się w warszawskim klubie FN*.

Muzykę miksowało tam jednocześnie wielu didżejów, których miksery miały co najmniej dziwne kształty. Ruszali się jakoś inaczej niż w dotychczas znanych mi klubach (się bywa, a co). Wystrój wnętrza też był specyficzny: ornamenty, lustra, plusz na (sic!) fotelach. Do tego dostałam papierowy bilet! Spragniona ekstrawaganckich doznań, poleciałam tam, w zachwycie zaciągając jednocześnie obstawę, sztuk: 2. I było warto!

Pierwszego wieczoru wstrząsneły nami 4 żywioły. Na szczególną uwagę zasługują mimika i alikwoty Kena Ueno, oraz tańczący mikser Kari Krikku (tańcząco miksującego zmysłowość Kaiji Saariaho). Następnego wieczoru Arnold Sch.! Jego Pierrot wyszedł na scenę oblaną blaskiem księżyca i zaczarował swoim przerażeniem. Uwiódł szczerością i jedwabną pidżamą. Po przerwie zmienił się w dużego chłopca, szukającego swojej śpiewomowy między księżycem a Wiolettą Villas... i tańczył między nimi... Arnold... i mówił mi w naszym języku i szeptał i skakał i wtopił się w fletowe frullato. I pocieszył mnie swoim umlautem; bo umlaut, jak wiecie, to gruba sprawa, gdy chodzi o Wiedeń...

*Zaprowadziłam do Filharmonii Narodowej koleżankę, która, wskazując diodę na budynku, stwierdziła z zaskoczeniem: „Patrz, a ja nie raz się zastanawiałam co to za oldschoolowy klub!”